Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Strzelinie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2015r.

Sąd Rejonowy w Strzelinie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Kamila Sierpowicz - Bigos

Protokolant: Karolina Skołucka

po rozpoznaniu w dniu 18 września 2015r.

sprawy

z powództwa U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedziba w W.

przeciwko E. H.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Strona powodowa U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniosła pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, domagając się zasądzenia od pozwanej E. H. kwoty 1.823,20 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01.04.2015 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny, stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

Po przekazaniu sprawy strona powodowa uzupełniła braki formalne pozwu i podtrzymała żądanie pozwu w całości.

Na uzasadnienie żądania pozwu strona powodowa podała, że przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwaną w dniu 13.12.2013 r. z (...) Sp. z o. o. umowy nr (...), z której warunków pozwana nie wywiązała się w ustalonym terminie, W dacie zawarcia umowy pozwanej została wypłacona pożyczka w kwocie 1.000 zł. Całkowita kwota pożyczki wraz z opłatami i prowizjami przy założeniu jej terminowej spłaty wyniosła 1.920 zł. Pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki w 60 ratach płatnych tygodniowo najpóźniej na ostatni dzień roboczy tygodnia, po 32,00 zł. Do daty zawarcia umowy cesji pierwotny wierzyciel naliczał odsetki umowne uwzględniające obowiązującą zmienną stopę odsetek maksymalnych określonych w art. 359 § 2(1) kc. W związku ze złamaniem przez pozwaną warunków spłaty, w dniu 12.06.2014 r. wierzyciel pierwotny, powołując się na zapisy Regulaminu (...) (załącznik nr 2 do umowy pożyczki), wypowiedział umowę pozwanej, co skutkowało postawieniem pozostałej do spłaty wierzytelności w stan wymagalności.

W dniu 25.11.2014 r. wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanej wierzytelności na powoda. Zbycie wierzytelności nastąpiło zgodnie z art. 509 kc oraz w oparciu o ustawę z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, tym samym powód uzyskał legitymację czynną w niniejszym procesie.

Strona powodowa podała, że podjęła próby polubownego odzyskania należnej mu d pozwanej kwoty, kierując do pozwanej wezwanie do zapłaty, jednakże bezskutecznie.

Wskazała, że na dzień sporządzenia pozwu (31.03.2015 r.) na zobowiązanie pozwanej składa się: 938,56 zł. tytułem kapitału, 110,21 zł. tytułem odsetek i 774,43 zł. tytułem opłat.

Pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew, nie stawiła się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę pomimo prawidłowego zawiadomienia, nie złożyła żadnych wyjaśnień w sprawie ani nie żądała przeprowadzenia rozprawy pod jej nieobecność.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 13.12.2013 r. pozwana E. H. zawarła z (...) Sp. z o. o. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) na kwotę 1.000 zł., zaś całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę została ustalona na 1.920 zł. Strony umowy ustaliły roczną stopę procentowania na 15 %. W umowie wskazano, że oprocentowanie umowne pożyczki jest stałe, jednak roczna stopa oprocentowania jest zmienna w zależności od zmiany wysokości odsetek maksymalnych, określonych w art. 359 §2 (1) kc, przy czym rzeczywista wysokość kwoty odsetek nie może przekraczać kwoty odsetek w chwili zawierania umowy. Zgodnie z treścią umowy, zastosowanie do umowy znajdują: Regulamin (...), Wniosek o pożyczkę gotówkową oraz Tabela spłat.

Pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki w 60 ratach płatnych tygodniowo najpóźniej na ostatni dzień roboczy tygodnia, po 32,00 zł.

Pismem z dnia 12.06.2014 r. (...) Sp. z o. o. dokonała wypowiedzenia umowy pożyczki, powołując się na treść pkt 16 Regulaminu (...), w związku z niedotrzymywaniem harmonogramu spłat pożyczki.

dowód:

- umowa pożyczki z dnia 13.12.2013 r., k. 15

- pismo (...) Sp. z o. o. z dnia 12.06.2014 r., k. 16.

W dniu 25 listopada 2014 r. strona powodowa U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. zawarła z (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. umowę sprzedaży wierzytelności opisanych w papierowej wersji Załącznika nr 1, stanowiącego integralną część umowy. Zgodnie z treścią umowy wykaz wierzytelności stanowiących przedmiot umowy zostanie również sporządzony w formie zapisu elektronicznego utrwalonego na płycie CD lub DVD zgodnie z Załącznikiem 1a do umowy i przekazany kupującemu w terminie 2 dni od uiszczenia w całości kwoty wskazanej w § 3 ust. 1 umowy, tj. ceny sprzedaży wierzytelności.

Strony umowy postanowiły, że przejście na kupującego wierzytelności następuje pod warunkiem uiszczenia w całości ceny kupna (§ 3 ust. 3).

dowód:

- umowa sprzedaży wierzytelności k. 17.

Pismami z dnia 23.12.2014 r. strona powodowa poinformowała pozwaną o dokonaniu zakupu wierzytelności pieniężnych przysługujących (...) Sp. z o. o. z tytułu zawartej w dniu 13.12.2013 r. umowy nr (...) w kwocie 1.793,68 zł. jednocześnie strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty zadłużenia wynikającego z tego zobowiązania wynoszącego na dzień 23.12.2014 r. 1.803,04 zł.

dowód:

- pisma strony powodowej z dnia 23.12.2014 r., k. 18 i 19.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią przepisu art. art. 339 „§ 1. Jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. § 2 W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.”

Z uwagi na fakt, iż pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew, nie stawiła się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę pomimo prawidłowego zawiadomienia, nie złożyła żadnych wyjaśnień w sprawie ani nie żądała przeprowadzenia rozprawy pod jej nieobecność, Sąd wydał wyrok zaoczny.

Jednakże w świetle przedstawionych przez stronę powodową dowodów i twierdzeń, w szczególności mając na uwadze treść złożonej przez powoda do akt sprawy umowy sprzedaży wierzytelności, rozważyć należało, czy strona powodowa wykazała, że przysługuje jej dochodzona pozwem wierzytelność wobec pozwanej, a zatem czy ma legitymację procesową czynną w niniejszej sprawie.

Strona powodowa U. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. dochodzi roszczenia od pozwanej na podstawie art. 509 k.c., powołując się na umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 25 listopada 2014 r. i wskazując, że wierzyciel pierwotny – (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanej wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki z dnia 13.12.2013 r., na rzecz powoda.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania., zaś w myśl § 2 wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się zgodnie, że w wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 kc przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. Jednakże, jak zasadnie zważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12.07.2006 r. w sprawie V CSK 187/06 (M. Prawn. 2006/16/849) warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. Niezbędnym warunkiem jest ponadto wykazanie przez stronę powodową, że przysługuje jej wierzytelność dochodzona pozwem, a zarazem - legitymacja czynna w niniejszym postępowaniu. Konsekwentnie stwierdzić należy, że nabycie wierzytelności może nastąpić tylko wówczas i tylko w takim zakresie, w jakim przysługiwała zbywcy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2014 r. V CSK 620/13 LEX nr 1545108).

Legitymacja procesowa to uprawnienie wypływające z prawa materialnego (konkretnego stosunku prawnego) do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu konkretnemu podmiotowi, dlatego też fakty, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie (tworzące prawo podmiotowe), powinien co do zasady dowieść powód.

Podkreślić należy, że badanie legitymacji procesowej stron procesu, która stanowi przesłankę materialnoprawną jest obowiązkiem Sądu, który do kwestii tej odnosi się przed merytoryczną oceną sprawy. Istnienie legitymacji procesowej bada zatem z urzędu Sąd orzekając co do istoty sprawy.

Wobec powyższego należało w pierwszej kolejności ocenić skuteczność przelewu wierzytelności będącej przedmiotem powództwa.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. stanowiącego, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne oraz art. 232 k.p.c. w myśl którego strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, obowiązkiem strony powodowej - powołującej się na nabycie wierzytelności w stosunku do pozwanej, dochodzonej w niniejszej sprawie - było wykazanie skutecznego nabycia dochodzonej pozwem wierzytelności, tj. że wierzytelność przysługiwała pierwotnemu wierzycielowi wobec pozwanej oraz że była przedmiotem cesji, a tym samym wykazanie legitymacji czynnej.

Dla wykazania powyższego powód przedłożył umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 25 listopada 2014 r., zawartą z (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. - - jak wynika z treści umowy – opisanych w papierowej wersji Załącznika nr 1, stanowiącego integralną część umowy. Ponadto strony umowy postanowiły, że przejście na kupującego wierzytelności następuje pod warunkiem uiszczenia w całości ceny kupna (§ 3 ust. 3 umowy).

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu strona powodowa winna była - zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. wykazać fakt przejścia wierzytelności z pierwotnego wierzyciela poprzez przedłożenie kompletnej umowy sprzedaży wierzytelności wraz z załącznikiem zawierających wykaz wierzytelności objętych przelewem, z których wynikałoby wprost, że wierzytelność przysługująca pierwotnemu wierzycielowi wobec pozwanej była przedmiotem cesji. Ponadto strona powodowa winna była wykazać, że skutecznie nabyła wierzytelności objęte umową sprzedaży wierzytelności, tj. że dokonała w określonym w umowie terminie zapłaty całości ceny kupna oraz że pierwotnemu wierzycielowi przysługiwała dochodzona pozwem wierzytelność, czego w ocenie Sądu nie uczyniła.

Fakt przejścia konkretnej wierzytelności przysługującej (...) Sp. z o. o., jak również fakt przysługiwania pierwotnemu wierzycielowi konkretnej wierzytelności wobec pozwanej nie wynika z samej umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 25 listopada 2014 r., w której treści brak jest jakiegokolwiek odniesienia do tej konkretnej wierzytelności przysługującej wobec pozwanej. Fakt ten nie wynika także z pozostałych dokumentów przedłożonych przez stronę powodową. W szczególności strona powodowa nie przedłożyła wskazanego w treści umowy sprzedaży wierzytelności Załącznika nr 1, opisującego przedmiot tejże umowy, zatem nie wykazała przejścia na powoda dochodzonej pozwem wierzytelności. Dowodu na tę okoliczność nie mogą stanowić pisma powoda z dnia 23.12.2014 r., zawierające szczegółowe informacje o zobowiązaniu pozwanej, gdyż są to dokumenty prywatne sporządzone przez stronę powodową, które nie mogą zastąpić treści umowy.

W niniejszej sprawie warunkiem ustalenia, że powód posiada legitymację czynną było wykazanie, że na skutek umowy pomiędzy pierwotnym wierzycielem i powodem przelane zostały na powoda wierzytelności objęte żądaniem pozwu na podstawie przepisu art. 509 § 1 k.c. Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona, zindywidualizowana. Dotyczy to przede wszystkim wyraźnego określenia stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność, a zatem oznaczenia stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być przy tym oznaczone bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia (oznaczalne) w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność.

W ocenie Sądu okoliczności tych strona powodowa nie wykazała.

Wskazać jeszcze należy, że przepis art. 229 k.p.c. stanowi, że nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Zgodnie z art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Strony poddając spór pod rozstrzygnięcie sądu obowiązane są przedstawiać stan faktyczny, z którego wywodzą swe prawa i obowiązki, stanowiące dla sądu merytoryczną podstawę rozstrzygnięcia. Zadaniem sądu jest zbadanie czy w ramach prawa materialnego, stanowiącego podstawę rozstrzygania o żądaniu powoda, strony udowodniły fakty, z których wywodzą korzystne dla nich skutki prawne. Wymaga to przedstawienia przez każdą ze stron twierdzeń co do istnienia, bądź nie istnienia określonych faktów oraz udowodnienia tych twierdzeń. W postępowaniu cywilnym ustalenie faktów w sprawie następuje albo przez ich udowodnienie albo w oparciu o inne środki, określane jako bezdowodowe, na podstawie notoryjności (art. 228 k.p.c.), przyznania (art. 229 k.p.c. i art. 230 k.p.c.) oraz domniemania faktycznego (art. 231 k.p.c.). Zgodnie z treścią art. 210 § 2 k.p.c. obowiązkiem strony jest złożenie oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Ich niezłożenie pociąga za sobą możliwość przyjęcia przez sąd, iż fakty objęte tymi twierdzeniami zostały przez stronę przyznane (art. 230 k.p.c.). Za fakty przyznane w rozumieniu art. 229 k.p.c. rozumie się w nauce i praktyce fakty twierdzone przez jedną stronę i potwierdzone, jako zgodne z prawdą, przez stronę przeciwną w drodze wyraźnego oświadczenia wiedzy (przyznania) złożonego w toku konkretnego postępowania. Wobec powyższego brak podjęcia obrony i milczenie pozwanego - jak w niniejszej sprawie - nie mają żadnego znaczenia prawnego.

Przepis art. 230 k.p.c. daje Sądowi możliwość uznania za udowodnioną pewnej okoliczności na podstawie faktów przytoczonych przez stronę, co do których nie wypowiedziała się strona przeciwna, ale tylko wówczas, gdy wynik całej rozprawy prowadzi do jednoznacznego wniosku, że strona przeciwna nie zamierzała zaprzeczyć tej okoliczności. Zastosowanie domniemania przyznania faktów uzależnione zostało przez ustawodawcę od wyników całej rozprawy (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2010 r., I CSK 456/09, Lex nr 688855, z dnia 25 lutego 2010 r., I CSK 348/09, Lex nr 688851 i z dnia 25 listopada 2010 r., III CSK 36/10, Lex nr 852659). W porównaniu do przyznania wyraźnego, dotyczącego zarówno przytoczeń powoda, jak i pozwanego, przyznanie dorozumiane dotyczy tylko twierdzenia, co do którego przeciwnik nie wypowiedział się, a mógł to uczynić, i dlatego ocena sądu musi opierać się na całości materiału dowodowego.

Wobec powyższego w niniejszej sprawie norma art. 230 k.p.c. nie może mieć zastosowania, chociażby z racji tego, że pozwana nie stawiła się na rozprawę, a wynik postępowania przeprowadzonego w oparciu o zaoferowane przez powoda dowody nie stwarzał podstawy do stwierdzenia występowania po stronie powoda legitymacji czynnej.

Mając na uwadze, że w postępowaniu cywilnym to powód musi udowodnić istnienie i przysługiwanie mu dochodzonej wierzytelności, okoliczności jej powstania oraz wysokość, a w niniejszej sprawie powód okoliczności tych nie wykazał, powództwo podlegało oddaleniu.